Όταν οι τόποι μαγεύουν, οι φωτογραφίες μιλούν!

 Οροπέδιο Λασιθίου

Ο Χρήστος Τσουμπλέκας μας παρασύρει σε ένα υπερβατικό φωτογραφικό ταξίδι στο Οροπέδιο Λασιθίου και μας χαρίζει "νεραϊδένια", απόκοσμα τοπία. 

Πώς να χωρέσω 100 εικόνες μέσα σε λέξεις;

Φωτογραφίες / Κείμενο: Χρήστος Τσουμπλέκας 

16 Γενάρη 2015

Χτές πάλι ακουσα τη «φωνούλα» να με καλεί. Συνήθως όταν μου «ψιθυρίζει», την επόμενη μέρα κάπου βρίσκομαι, κάτι βλέπω. Κρήτη, χειμώνας, μόλις πριν δέκα ημέρες είχε περάσει ένας δύνατος χιονιάς. Η Κρήτη, μια ήπειρος ολόκληρη, «άλλη» ήπειρος κάθε εποχή.  Αλλά κάθε τοπίο της κρύβει μέσα της ένα άλλο, που σου αποκαλύπτεται υπό συνθήκες. Παντού συμβαίνει βέβαια αυτό, σε κάθε τόπο. Όμως εγώ ζω στη Κρήτη, που είναι τόσο μικρή, αλλά έιναι και όλος ο κόσμος μαζί. Ίσως γι' αυτό γέννησε έναν Καζαντζάκη. Την οικουμενικότερη διάνοια. Τον Συγγραφέα του κόσμου. Να μη ξεχάσω να πάρω μαζί μου την Ασκητική. Την κουβαλώ μαζί σε κάθε «εξόρμηση». Όχι δεν τη διαβάζω, απλά την έχω στην τσάντα μου για ασφάλεια. Το μικρό μου Ευαγγέλιο στο οποίο ίσως χρειαστεί να καταφύγω.

Το πρωί πρέπει να βρίσκομαι πολύ νωρίς εκεί. Συνήθως τα θαύματα συμβαίνουν όταν ο πολύς κόσμος κοιμάται. Κάτι ώρες που η νύχτα μιλά με τη μέρα σε μια γωνιά. Τα ψάχνεις το ξημέρωμα, ή το σούρουπο. Συνήθως το ξημέρωμα. Ίσως γιατί έχει προηγηθεί η σιωπή της νύχτας, και έχουν προετοιμαστεί στο σκοτάδι. Εκείνες τις ώρες γράφουν και οι περισσότεροι, οι ποιητές και οι συγγραφείς.  Μου είναι απαραίτητη η σιωπή, γιατί τότε είναι που με ακούω καλύτερα. 

Το Ξυπνητήρι στις 4.30

Δύσκολο όταν είναι Παρασκευή βράδυ. Όμως όπως το υπολόγισα θέλω μισή ώρα να ετοιμαστώ, μία ώρα δρόμο και μία ώρα νωρίτερα να βρίσκομαι εκεί. Κοιμήθηκα με δυσκολία, παρά την κούραση.  Μία και μισή πρέπει να ‘ταν γιατί τότε πήγα το μεσαίο μου γιο στο κρεβάτι του...

4.20 τα μάτια ανοίγουν αυτόματα. Θέλω να σηκωθώ, μάλλον έχω σηκωθεί και ήδη ντύνομαι, πίνω δυο γουλιές καφέ, είμαι ήδη στο δρόμο… Τουλάχιστον το μυαλό μου είναι ήδη στο Οροπέδιο. Τώρα πρέπει να πάει και το σώμα. 

Να πάρω την κάμερα

Μακάρι να μη χρειαζόταν. Μακάρι το μυαλό να μπορούσε να συγκρατήσει για πάντα καθαρά αυτά που θα δω και να μπορούσα να τα περιγράψω στους γύρω μου τόσο καλά, ώστε να μη χρειαζόταν να κρατάω κάμερα. Δεν πειράζει, έτσι κι αλλιώς δε με ενδιαφέρει "τεχνικά" τι θα πάρω. Πότε δε με ενδιαφέρει το τεχνικό κομμάτι μιας εικόνας. Σχηματίζονται μέσα στο μυαλό και μετά με τον ένα ή άλλο τρόπο βρίσκουν το δρόμο τους προς τα έξω. 

Οροπέδιο, ώρα 5.50 

Πολύ σκοτεινά, πολύ κρύο. Μια ιδέα φωτός. Σ’ έψαχνα το ξημέρωμα. Το σκοτάδι σπάει τη σιωπή του και κοιτάζοντας τον ουρανό ιδέες από σύννεφα μοιαζουν να παίρνουν μορφή, αλλά μπορεί να κάνω και λάθος.  Όμως και πάλι ο Καζαντζάκης μου λέει «Τι θα πει φως; Να κοιτάς με αθόλωτο μάτι όλα τα σκοτάδια». 

Ο ουρανός ραγίζει σιγά σιγά

Είμαι ήδη έξω και περπατάω. Οροπέδιο, κοντά στο Κάτω Μετόχι. Ακούω μέσα στο κεφάλι μου μουσικές από λύρα. Που αλλού θα μπορούσαν να γεννηθούν αυτές οι μουσικές αν όχι εδώ; Το κεφάλι μου γεμάτο από ήχους, μέσα σε μια σιωπή που σπάζει σιγά σιγά κι αυτή όπως το σκοτάδι. Το κεφάλι μου γεμάτο από Ψαραντώνη, Μουντάκη, Ross Daly, Καζαντζάκη, Ησίοδο μέχρι και Τόλκιν. 

Οροπέδιο, Κάτω Μετόχι ώρα 7.00 

Μια απέραντη θάλασσα ξεπροβάλλει μπροστά μου. Μια έκρηξη χρωμάτων συντελείται ανατολικά. Ακούω το τραγούδι των Άινουρ μέσα στους ήχους του «Λευκού Δράκου» του Ross Daly. Είμαι σχεδόν σίγουρος πως από στιγμή σε στιγμή θα δώ Κουρήτες και τη Δίκτυννα να σέρνει το χορό τους, πάνω σε μια πολύχρωμη γαλήνια λίμνη. Αν κάπου ανατράφηκε ο Δίαςσίγουρα θα ήταν σε αυτά τα μέρη. Ένα χρυσό σιντριβάνι χύνεται ανάστροφα από τον ουρανό ενώ τα δέντρα ακροβατούν στο νερό –ή μήπως στον ουρανό;- έτσι όπως  ακριβώς μου ψιθύρισε η «φωνούλα» χτες βράδυ.

Φτιάχνω  ασταμάτητα εικόνες μες το μυαλό μου. Κάποιες φορές χρησιμοποιώ και κάμερα (ευτυχώς τελικά πάντα τη παίρνω μαζί μου). Γιατί πώς αλλιώς θα κρατούσα  ζωντανό έστω και το 10% όσων βλέπω ακούω και οσφραίνομαι σε τέτοιες στιγμές…;

Χρήστος Τσουμπλέκας 

Οροπέδιο Λασιθίου 

16 Γενάρη 2015 

Ώρα 8.00.